ما مردم عصر حاضر که عصر خود را دوران مشعشع طلائی، عصر تسخیر فضا، قرن شکافتن اتم، عصر شکوفائی علوم، دوران ایمان به ارزشها و معیارها، و زمان سپری شدن ضد ارزشها می دانیم و می نامیم، بر ماست که واقعیت ها را بپذیریم، از پذیرش حقایق سرنتابیم، آنچه را که بر سر انسان در کشاکش دوران آمده است، بپذیریم و باور کنیم.
تا جائی که ما اطلاع داریم هیچ امت و ملتی در وادی ضلالت گام نسپرده، جز اینکه با یک فاجعه آسمانی یا زمینی رهسپار دیار نیستی شده است. ما این مطلب را منحصراً از پیامبران نیاموخته ایم، بلکه صفحات تاریخ انسانها نیز شاهد این گفتار است.
اگر صفحات تاریخ را ورق بزنیم با تمدن های فراوانی در گذشته آشنا می شویم که روزگاری بر منطقه پهناوری درخشیده، ولی هنگامی که از ناموس فطرت و آئین خلقت سرپیچی نموده، دچار سوانح شده و در کام طوفان ها فرو رفته، و در بوته فراموشی قرار گرفته اند. اینها اثر وضعی فرورفتن در طغیان و عصیان است، اگر چه ظاهراً یک سانحه و فاجعه چون زلزله، طاعون، وبا، جنگ و نظیر آنها، بهانه شده است.
اگر صفحات تاریخ این درس را به ما می آموزد، ما چرا به خودمان دروغ بگوئیم و خود را گول بزنیم؟! چرا به ندای فطرت گوش ندهیم که از اعماق درون خود در می یابیم که به ما می گوید:
«افحسبتم انما خلقناکم عبثا و انکم الینا لا ترجعون»
«آیا خیال می کنید که ما شما را عبث آفریده ایم و شما به سوی ما باز نخواهید گشت؟!» [1]
چه کسی است که این پرسش را از عماق مغز خود نشنود که: از کجا آمده ام؟! برای چه آمده ام؟! به کجا می روم؟!. آیا این آمدن صرفاً برای خوردن و نوشیدن و بازی کردن در یک صحنه آزاد، و پشت سر هم آمدن شب و روز، و سپس مردن و نیست شدن و فراموش شدن می باشد؟!
عقل سلیم که براساس اعتقاد به حقایق استوار باشد آن را نمی پذیرد و می گوید: من هرگز عبث آفریده نشده ام! کسی که این پاسخ را از اعماق دلش دریافت می کند، باید از قوانین طبیعت سرپیچی نکند، در رفتار خود تجدید نظر نماید، هدف اساسی و علت غائی جهان آفرینش را مورد مطالعه دقیق قرار دهد، در تعیین سرنوشت خویش و دیگر انسان ها دقت کند، تا در کشیده شدن انسانها به سوی منجلاب تباهی و هلاکت سهیم نباشد، و خود در دره ضلالت سقوط نکند، پس از آنکه از مطالعه تاریخ امتها در می یابد که طبیعت به کسی که از آئین فطرت سرپیچی کند؛ رحم نمی کند، و از کسی که به حریم قوانین خلقت تجاوز کند؛ انتقام می گیرد، کجا رسد به کسی که به حریم قوانین الهی تجاوز کند.
از سوی دیگر طبق نشانه هائی، تردیدی نیست که ما اهل آخرالزمان هستیم و نشانه های آخرالزمان یکی پس از دیگری واقع شده و یا در شرف وقوع است. و اینک منتظر فرا رسیدن همه حوادثی هستیم که برای اهل آخرالزمان وعده داده شده است.
اشکال بزرگ ما اینست که از یک سو می پذیریم که ما اهل آخرالزمان هستیم، و از دیگر سو با تمام قدرت به سوی حوادث جانکاهی که برای مردم آخرالزمان نوید داده شده می شتابیم، درست مانند کسی که آتش فروزانی را می بیند و خود را به درون آن می افکند!.
آری زمان، همان آخرالزمان است که رسول گرامی اسلام صلي الله عليه و آله و سلم و جانشینان معصوم آن بزرگوار وعده داده اند، و به هنگام ارشاد مردمان و کاشتن درخت ایمان در کشتزار دل آنان، به تناسب های مختلف از آخرالزمان و مردمان آن سخن گفته اند و صفات آنها را آن چنان دقیق بیان کرده اند که امروز با مطالعه آنها هیچ تردیدی نداریم در اینکه ما اهل آخرالزمان هستیم و همه نویدهای معصومان در مورد عصر ماست.
برگرفته از کتاب روزگار رهایی
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
آمار
وب سایت:
